Back to Space

De voorbije dagen zijn voor Nandje rustig verlopen. Niets overhaast, alles heel rustig afbouwen, kleine veranderingen. Zaterdagmorgen was er toch nog wat twijfel over een klein stukje long, daarom toch de tube even laten zitten.

Nandje wordt wel langzaam wakker, en dan zit die tube wel in de weg. Onrustig, kokhalzen, hoesten, … het was helemaal geen prettig zicht! Je kan niets doen, niet troosten, niet knuffelen, hij ligt nog steeds vastgebonden – die handjes zijn supersnel – hij is niet op zijn gemak. Dus zo weinig mogelijk prikkelen, op tijd en stond een kalmeermiddel, zodat hij toch zo weinig mogelijk last heeft.

Zondagmiddag, eindelijk, de beademing wordt stopgezet. Maar hij krijgt direct zijn ruimtehelm terug, deze keer met zuurstof. Opluchting, maar ook wat schrik. Hopelijk gaat alles goed, duimen maar. Ondertussen zijn we wel te weten gekomen dat Nandje niet goed reageert op aërosols. Nog iets om op te schrijven : geen ventolin! Helaas kunnen we, alweer, weinig doen. Om de slaagkans te optimaliseren, is het aan te raden Nand zo weinig mogelijk aan te raken, alleen het hoogstnodige. De andere medicatie wordt heel traag afgebouwd. Lichten uit, ssssht, stil zijn, Nandje slaapt. En niet strelen over zijn pollekes…

Er ligt een batterij aan medicatie en intubatiemiddelen klaar, je weet maar nooit. Maar zo’n telefoon als vorig weekend willen we niet meer krijgen. Stillekes kuisen we ons schup af, en laten we Nandje in dromige sferen. Tot morgen!