Hoge sferen

Nandje moet zwaar afkicken. Het slaapmiddel is inmiddels gestopt, ook de morfine is weg. En dat is zwaar, heel zwaar. Het schopt, hallucineert, kreunt, huilt… niet leuk om te zien. Maar het is ook een goed teken : het gaat al beter. Hij ademt zelfstandig met ondersteuning van een CPAP – let eens op zijn coole muts? Knap ruimtekereltje hé. Hij is zo geslaagd voor de ESA.

En eindelijk, eindelijk, eindelijk is zijn duim vrij. Het was even zoeken in het begin, maar ja hoor – moeilijk gaat ook – tuut eruit, duim erin. En pak hem nu maar eens af. Er bengelt hier ook nog zo’n leuk draadje, snok snok. Ander handje toch maar terug vastgelegd, uit met de pret.

Het afkicken zal de komende dagen beter gaan. Hij is ook in staat om het resterende slijm in zijn longen op te hoesten : na twee weken stil gelegen te hebben, moet alles terug getraind worden. Daartoe komt de kinesietherapeut meermaals per dag langs (mama jaloers dat hij op diens schoot mag zitten) om alles wat los te tikken. Tik tik, hoest, wheeih.

Slaap wel, Nandje, en tot morgen!