nul één twee drie zeven

Om middernacht nog eens gebeld naar de IZ (intensieve zorgen), alles rustig, alles normaal, alles goed. Af en toe wakker en een beetje jengelen, maar na een paar minuutjes valt hij terug in slaap. We kunnen gerust gaan slapen.

Om 1u rinkelde de telefoon. Je springt een meter in de lucht als Lucretia’s telefoon gaat, want dat is het primaire nummer dat IZ belt als er iets is. Wat geklungel met de telefoon, verdorie, te laat. Ik bel terug, het is inderdaad IZ, ik krijg direct de dokter van dienst aan de lijn. Dat Nandje terug aan de beademing ligt. Hij had net een dip gedaan, en ze hebben opnieuw moeten intuberen en hem terug onder verdoving moeten brengen. Dat alles terug stabiel is, maar hij ons toch op de hoogte wou brengen. Ik zeg verschillende malen oké, niet wetend wat ik anders moet zeggen. We mogen altijd bellen met vragen of langskomen, de deur staat altijd open. Verdwaasd leg ik neer.

Lucretia is ongerust en heeft wel nog vragen. Hoe, wie, wat, waar, wanneer. Ze belt terug – ik versta het gesprek maar half.  Ik hoor flarden als reanimatie. Lucretia begint te trillen als een espenblad, ze is doodongerust, ze wil haar boeleke zien! Wat gebeurt er toch! We springen in onze kleren, babyfoon naar Mamie, wij naar het UZ. Na de toegangscontrole (noodzakelijk natuurlijk) die uren lijkt te duren, sukkelen we nog met enkele deuren (die gewoon open bleken te zijn). Ons Nandje ligt daar terug vredig te slapen. Slapen is veel gezegd, hij is half wakker, zijn ogen schieten soms open bij een aanraking of geluid.

Maar hij is terug rustig. De uitleg volgt rond 2 uur vannacht. Tijdens het vernieuwen van een vochtinfuus, viel de saturatie naar beneden en kreeg hij een serieuze dip. Onmiddellijk werd beslist terug te intuberen, en daarbij hoort terug een verdoving. Door die verdoving ontspannen alle spieren, dus ook het hart. Omdat het hart niet mag verslappen (anders blijven afvalstoffen achter in de vingers en tenen, die dan later weer voor problemen kunnen zorgen), hebben ze een dertigtal seconden “gereanimeerd”. Daarna hebben ze een externe pacemaker aangesloten om de hartslag en bloeddruk volledig onder controle te hebben.

De longfoto en echo zijn in orde, vergelijkbaar met de situatie van ’s morgens. Wat gebeurd is, kan gebeuren. Oorzaak? Nog iets teveel vocht op de verkeerde plaats, een reserve opgebouwd de voorbije dagen en die nu is opgebruikt, … Rond 3u lagen we terug in bed. Het is een korte nacht. Om 7u opnieuw gebeld voor een update : alles terug rustig verlopen, met de Lasix is opnieuw heel wat vocht afgedreven, de beademing is al wat teruggeschroefd. Misschien dat later op de dag opnieuw geprobeerd wordt om de intubatie te stoppen.

Waarom dan niet onmiddellijk die beademing voor de zekerheid een aantal dagen aanhouden? Het is, zoals reeds gezegd, een delicate balans. Hij krijgt opnieuw verdoving en morfine, waaraan hij verslaafd wordt. Er treed dan ook gewenning op op het slaapmiddel, waardoor de dosissen moeten verhogen. En daarvan moet hij dan later weer afkicken, wat dan ook weer de nodige belasting geeft. Een delicate balans dus.

Maar zijn hart stelt het nog goed, dat is het voornaamste. Het is een jo-jo.