Via spoed naar binnen

Zondagmiddag begon Nandje hevig over te geven. Wat gebeurt er? Is het zijn hartje? Of wat teveel gegeten? Alhoewel, zoveel heeft hij ook niet gegeten. We zien hoe het gaat. Tot wanneer hij gal overgaf. Vlug bellen naar de dienst intensieve zorgen, die ons doorverbond met de pediater van wacht. Kom maar direct af naar de spoed. Zo gezegd, zo gedaan!

3u hebben we op spoed gezeten! Hij lag al snel aan de monitor, en daarna niets. Monitor van het ene alarm in het andere. Niemand kwam langs, niemand kwam kijken, niemand kwam helpen. Beetje beter, hartslag in alarm, beetje beter, ademhaling in alarm, beetje beter, zuurstofgehalte angstwekkend laag en in rood alarm. Niemand. Geen woordje uitleg. Wat gebeurt er?

Uiteindelijk kwam er toch iemand langs : “het is de monitor die verkeerd is”. Monitor verkeerd? Hang dan toch een andere, wat is dat voor onzin. Volgens de pediater is het slechts een buikgriepje. No way, dit is geen buikgriep. Dit is ernstig! We kennen ons kindje toch? Nee, nee, neen, het is en het zal een buikgriep zijn. Maar toch opgenomen op een gewone kamer. Ter observatie.

Uitleg nul, begrip nul. Na veel vijven en zessen en enkele telefoons hebben ze toch wat meer in detail gekeken, samen met de hoofdchirurg. Ik kreeg telefoon van Lucretia : “zet je schrap : aorta nog meer vernauwd, aortaklep vertoont ook verdikking, operatie morgenvroeg half acht.” Gelukkig zat ik neer. De situatie was danig snel verslechterd dat een operatie niet langer uitgesteld kan worden.

Morgenvroeg dus, half acht. Maar de kindjes moeten naar school, mamie moet naar de creche, Lucretia blijft bij Nandje die al om 6u30 – 7u opgehaald wordt. Ik haal dat niet, we moeten ons opsplitsen.

Ik ga niet veel slapen denk ik.