Het verdict

Vier weken later, de uitslag van het onderzoek. Na een kort onderzoek blijkt dat de longslagaders stabiel gebleven zijn. Maar dan volgt het verdict : het syndroom van Williams-Beuren. Eventjes slikken. Nog eens slikken. De grond zakt niet weg onder je voeten, die is er eensklaps niet meer. Wat betekent dat? De uitleg probeert men zo geruststellend mogelijk te geven: altijd vrolijk, sociaal, aangenaam in omgang, …

De keerzijde: vernauwing van de (long)slagaders is mogelijk, moeilijke eters, lichte mentale achterstand, klein van gestalte. Maar al deze problemen zijn met de juiste begeleiding op te lossen: nauwe opvolging van de bloedsomloop, kinesitherapie om motorische problemen onmiddellijk aan te pakken, begeleiding bij leerachterstand en dergelijke. Blij dat we in België wonen, waar al die zaken voorzien en beschikbaar zijn. Het zal wel meevallen, denken we. We gaan er werk van maken, en hem zoveel mogelijk stimuleren.

De dokter had al direct afspraken gemaakt met de gespecialiseerde diensten van het UZ : kindercardiologie en medisch centrum voor genetica. Zij zullen ons verder specifiek opvolgen.